Onlangs las ik dat de Islamitische Staat een aantal jaar geleden als eerst al de kunst en cultuur verbood op de plekken waar zij het voor het zeggen hadden. Ik kan nu begrijpen waarom.
Het is crisis en dat merken wij allemaal. Het virus kent geen grenzen en raakt iedereen. Waar men zich nu mee bezig houd is voor een ieder verschillend. Ik zelf merk dat ik dat van z’n vijf even terug ben gegaan naar z’n twee om weer te herstructureren.
Ik zie toffe online content voorbij komen van creatievelingen die de opgelegde beperkingen als kansen zien.
Waar ik blij van word zijn de mensen die deze bijzondere tijd gebruiken om te focussen op de belangrijke zaken in de wereld, zoals vrienden en familie. De online spelletjes samen en de blokjes om (wel met 1,5 meter afstand) worden gezien als een heerlijk uitje.
Deze jongeren zijn thuis onveiliger dan op straat.
Er spelen helaas ook minder leuke situaties af.
Ik zou graag aandacht willen hebben voor een grote groep jongeren die in hun dagelijks leven afhankelijk zijn van bijeenkomsten. Alle openbare aangelegenheden zoals scholen, bibliotheken, sportverenigingen en buurthuizen zijn gesloten. Dit betekent dat deze groep jeugd is gedwongen om nu thuis te zitten, maar ik krijg samen met vele jongerenwerkers, docenten en hulpverleners helaas steeds vaker vervelende signalen door.
Deze jongeren zijn thuis onveiliger dan op straat. Daarnaast hebben zij vaak een negatief zelfbeeld en een zwak sociaal netwerk, wat leidt tot een vicieuze cirkel van ellende. Bevestigingen van deze situaties krijg ik dagelijks toegestuurd van zowel jongeren zelf, als bijvoorbeeld docenten die aangeven dat ouders en leerlingen uit probleemgezinnen niet te bereiken zijn.
Afgelopen week deed ik een aantal 1-op-1 sessies met jongeren die onderdeel zijn van onze masterclass. Een jongen die ik sprak om 3 uur ’s middags, vertelde mij dat hij zojuist pas was opgestaan, omdat hij ’s nachts niet kon slapen vanwege het geschreeuw en geruzie van zijn ouders, in combinatie met alcohol en fysiek geweld. Ook gaf hij nadrukkelijk aan dat hij geen mogelijkheden meer heeft om aan zijn talent te werken in verband met de huidige maatregelen. Een klein voorbeeld van een relatief grote groep die naar mijn mening vergeten wordt.
Eens te meer het bewijs hoe belangrijk sociaal contact en verbinding is. De straat is veiliger dan thuis. De muziekstudio in het buurthuis, de workshopzaal in de bibliotheek en de voetbalvelden bij de sportverenigingen zijn tijdelijk niet beschikbaar. De eenzaamheid bij jongeren is een onderschat thema waarbij cultuur enorm veel impact kan hebben. Vanuit het werkveld kunnen wij als professionals cultuur inzetten als middel.
Cultuur zorgt voor een zinvolle dagbesteding en staat dichter bij de belevingswereld van deze moeilijk te bereiken doelgroep. Cultuur verbindt op alle fronten onze maatschappij door middel van gemeenschappelijke interesses.
De jongeren zitten nu een maand binnen in een omgeving die hen vormt. Als de maatregelen worden versoepeld en jongeren weer terugkeren naar de openbare ruimtes in de maatschappij dan moeten professionals in de wijken klaarstaan om hen op te vangen en positief te beïnvloeden.
Juist cultuur als middel kan het verschil maken voor deze kwetsbare groep als de crisis voorbij is. Laten we ervoor zorgen dat het einde van de coronacrisis niet de start is van een crisis in de wijk.
Dutch 