Het is heerlijk weer, na een zwak tot matige zomer kun je stellen dat we de afgelopen dagen weer lekker hebben mogen klagen dat het te warm is. We proberen er met z’n allen het beste van te maken...
Onlangs las ik dat de Islamitische Staat een aantal jaar geleden als eerst al de kunst en cultuur verbood op de plekken waar zij het voor het zeggen hadden. Ik kan nu begrijpen waarom. Het is...
Gisteren las ik een artikel over een 19-jarige tiener in Engeland die zelfmoord had gepleegd. Ze voelde zich ellendig als ze voor haar gevoel niet genoeg likes of reacties op haar posts op...
Het is heerlijk weer, na een zwak tot matige zomer kun je stellen dat we de afgelopen dagen weer lekker hebben mogen klagen dat het te warm is. We proberen er met z’n allen het beste van te maken...
Onlangs las ik dat de Islamitische Staat een aantal jaar geleden als eerst al de kunst en cultuur verbood op de plekken waar zij het voor het zeggen hadden. Ik kan nu begrijpen waarom. Het is...
Gisteren las ik een artikel over een 19-jarige tiener in Engeland die zelfmoord had gepleegd. Ze voelde zich ellendig als ze voor haar gevoel niet genoeg likes of reacties op haar posts op...
Het is heerlijk weer, na een zwak tot matige zomer kun je stellen dat we de afgelopen dagen weer lekker hebben mogen klagen dat het te warm is. We proberen er met z’n allen het beste van te maken met de huidige maatregelen en ontspannen waar het kan.
Afgelopen week zijn we opnieuw opgeschrikt met een dramatisch incident waarbij jongeren elkaar te lijf gingen op het strand van Scheveningen en is er spijtig genoeg een jongeman van 19 jaar om het leven gekomen.
Weer kijken we naar het contrast in vergelijking met een kleine maand geleden. Toen waren we nog united en samen tegen al het (institutionele) racisme en telde Black Lives Matter. De verbroedering, verbinding en liefde voor elkaar was fantastisch om te zien. En waar staan we nu?
Jongeren die elkaar uitdagen en zichzelf bewijzen voor hun eigen groeperingen zodat ze ‘real’ zijn en daden voegen bij hun woorden. Dat de twee groeperingen drillmuziek maken, brengt het genre nog een keer in kwaad daglicht en is het logisch dat er mensen zijn die aankaarten wat het effect van dit genre is op de jeugd.
Jongeren worden opgevoed vanuit een bepaald nest, het enige waar zij vertrouwen in hebben is de straat, en niet in de instanties die hen vertellen hoe zij hun leven moeten leiden.
Los van het feit dat hier een maatschappelijk debat over ontstaat, wil ik benadrukken dat we alles in perspectief moeten blijven zien. Vanuit persoonlijke ervaringen met jongens, zoals de groeperingen van afgelopen week en artiesten waarmee ik intensief samenwerk, heb ik bepaalde situaties gezien waarbij de gemiddelde Nederlander zich niks van kan voorstellen.
Jongens die vanuit thuis op vroege leeftijd in aanraking komen met misbruik, moorden, drugs, wapens, fysieke en mentale mishandelingen. Dit gebeurt ook bij u om de hoek, niet alleen in Engeland of Amerika. Jongeren worden opgevoed vanuit een bepaald nest, het enige waar zij vertrouwen in hebben is de straat, en niet in de instanties die hen vertellen hoe zij hun leven moeten leiden.
Drillmuziek is ook een kant vertellen van de straat die genegeerd wordt. De jeugd met een moeilijke achtergrond is hier helaas de dupe van; zij willen in hun identiteitscrisis ergens bij horen en zoeken dus een groep om zich bij aan te sluiten zodat ze gezien worden.
Begrijp me niet verkeerd, drillmuziek is een genre waar ik nog steeds elke dag mee aan het balanceren ben. Een intensieve samenwerking met jongeren die hiermee bezig zijn, laat mij ook zien dat het verhaal wat zij vertellen een achtergrond heeft.
Het is nu eenmaal een populair genre onder de jeugd. Hier kunnen we met z’n allen tegen zijn, maar het is een feit dat jongeren luisteren naar dit genre en dat professionals hier hun rol in moeten pakken.
Ik mis de preventieve maatregelen die zorgen voor een duurzame oplossing. Als jongeren zich gezien voelen en een platform hebben waar zij hun talenten kunnen laten zien, dan hoeft de erkenning niet alleen op straat te zijn.
Drill is urgent. Drill is noodzaak. Ik zie deze noodzaak enkel in het zerotolerancebeleid door middel van hardere straffen en brandjes blussen, maar ik merk niet dat de urgentie er is om daadwerkelijk een statement te maken naar de volgende generatie jeugd.
Als ik in gesprek ben met cultuur- en educatie-instellingen geven zij aan het onderwerp enorm belangrijk te vinden, maar wordt er tegelijkertijd geen beleid gevoerd om hier de komende jaren mee aan de slag te gaan.
Tegen al deze mensen wil ik zeggen: drill is nu aan het opkomen en het zal niet meer weggaan. Het is een genre waar elke jongere tussen de 12-23 jaar straks mee te maken heeft. Het is naar mijn mening dus twee voor twaalf om het gesprek te voeren en hier beleid op te maken.
Drill kan juist een middel zijn om dichter bij de jongeren te komen. Praat erover op school, op de vereniging, of in het jongerencentrum. Het is een feit dat jongeren bewust worden en weten dat ze niet alleen de straat hebben om in te vertrouwen.
Dit kan ervoor zorgen dat de broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes van de huidige generatie jongeren ook écht een kans hebben in de toekomst.
Onlangs las ik dat de Islamitische Staat een aantal jaar geleden als eerst al de kunst en cultuur verbood op de plekken waar zij het voor het zeggen hadden. Ik kan nu begrijpen waarom.
Het is crisis en dat merken wij allemaal. Het virus kent geen grenzen en raakt iedereen. Waar men zich nu mee bezig houd is voor een ieder verschillend. Ik zelf merk dat ik dat van z’n vijf even terug ben gegaan naar z’n twee om weer te herstructureren.
Ik zie toffe online content voorbij komen van creatievelingen die de opgelegde beperkingen als kansen zien.
Waar ik blij van word zijn de mensen die deze bijzondere tijd gebruiken om te focussen op de belangrijke zaken in de wereld, zoals vrienden en familie. De online spelletjes samen en de blokjes om (wel met 1,5 meter afstand) worden gezien als een heerlijk uitje.
Deze jongeren zijn thuis onveiliger dan op straat.
Er spelen helaas ook minder leuke situaties af.
Ik zou graag aandacht willen hebben voor een grote groep jongeren die in hun dagelijks leven afhankelijk zijn van bijeenkomsten. Alle openbare aangelegenheden zoals scholen, bibliotheken, sportverenigingen en buurthuizen zijn gesloten. Dit betekent dat deze groep jeugd is gedwongen om nu thuis te zitten, maar ik krijg samen met vele jongerenwerkers, docenten en hulpverleners helaas steeds vaker vervelende signalen door.
Deze jongeren zijn thuis onveiliger dan op straat. Daarnaast hebben zij vaak een negatief zelfbeeld en een zwak sociaal netwerk, wat leidt tot een vicieuze cirkel van ellende. Bevestigingen van deze situaties krijg ik dagelijks toegestuurd van zowel jongeren zelf, als bijvoorbeeld docenten die aangeven dat ouders en leerlingen uit probleemgezinnen niet te bereiken zijn.
Afgelopen week deed ik een aantal 1-op-1 sessies met jongeren die onderdeel zijn van onze masterclass. Een jongen die ik sprak om 3 uur ’s middags, vertelde mij dat hij zojuist pas was opgestaan, omdat hij ’s nachts niet kon slapen vanwege het geschreeuw en geruzie van zijn ouders, in combinatie met alcohol en fysiek geweld. Ook gaf hij nadrukkelijk aan dat hij geen mogelijkheden meer heeft om aan zijn talent te werken in verband met de huidige maatregelen. Een klein voorbeeld van een relatief grote groep die naar mijn mening vergeten wordt.
Eens te meer het bewijs hoe belangrijk sociaal contact en verbinding is. De straat is veiliger dan thuis. De muziekstudio in het buurthuis, de workshopzaal in de bibliotheek en de voetbalvelden bij de sportverenigingen zijn tijdelijk niet beschikbaar. De eenzaamheid bij jongeren is een onderschat thema waarbij cultuur enorm veel impact kan hebben. Vanuit het werkveld kunnen wij als professionals cultuur inzetten als middel.
Cultuur zorgt voor een zinvolle dagbesteding en staat dichter bij de belevingswereld van deze moeilijk te bereiken doelgroep. Cultuur verbindt op alle fronten onze maatschappij door middel van gemeenschappelijke interesses.
De jongeren zitten nu een maand binnen in een omgeving die hen vormt. Als de maatregelen worden versoepeld en jongeren weer terugkeren naar de openbare ruimtes in de maatschappij dan moeten professionals in de wijken klaarstaan om hen op te vangen en positief te beïnvloeden.
Juist cultuur als middel kan het verschil maken voor deze kwetsbare groep als de crisis voorbij is. Laten we ervoor zorgen dat het einde van de coronacrisis niet de start is van een crisis in de wijk.
Gisteren las ik een artikel over een 19-jarige tiener in Engeland die zelfmoord had gepleegd. Ze voelde zich ellendig als ze voor haar gevoel niet genoeg likes of reacties op haar posts op Instagram kreeg. Ze was verslaafd aan aandacht op social media.
Jongeren worden steeds belangrijker in onze samenleving. Wij weten naar mijn mening niet met welke gedachtes jongeren hedendaags lopen.
Zij is een voorbeeld van jongeren in onze hedendaagse samenleving waar ik elke dag mee te maken heb. Elke dag ben ik bezig met jongeren. Ik blijf mezelf dan ook de vraag stellen: wat kan ik doen om jongeren een dienst te bewijzen?
En hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk komt het neer op een stuk bewustwording. Bewustwording van onze omgeving, bewustwording van ons gedrag maar vooral bewustwording van ons talent.
Jongeren worden steeds belangrijker in onze samenleving. Wij weten naar mijn mening niet met welke gedachtes jongeren hedendaags lopen. Ik zie jongeren met enorm veel talent en potentie afglijden puur omdat zij niet weten wat ze moeten met de enorme prikkels zoals social media en maatschappelijke druk. Hierbij kijken ze vaak naar anderen en denken ze vaak in problemen.
Dan denk ik: Denk vanuit je eigen talent en focus alleen op de dingen waar je zélf invloed op hebt. Ik denk dat jongeren bewust moeten worden van drie pijlers die tot succes leiden.
1. Talent
2. Hard Werken
3. Geluk.
Als je twee van de drie bezit, dan word je naar mijn mening succesvol. Deze mindset zorgt voor een kleine verandering voor jezelf maar maakt een grote impact op je leven.
Een klein voorbeeld: Michael is een super talentvolle producer die in alle grote studio’s van Nederland heeft gezeten met de relevante namen uit de muziekindustrie. Michael heeft alles in zich om een groot producer te worden. Zoals elke muzikant weet, is het een grote uitdaging om daadwerkelijk geld te verdienen als componist zonder een bijbaan. Iets waar Michael al jaren mee te maken heeft. Als ik Michael dan ook vraag naar zijn persoonlijke situatie dan is die onveranderd ten opzichte van 3 jaar geleden. Nog steeds zit hij in de schulden, hij heeft geen inkomen om zijn vaste lasten te betalen en op 30 jarige leeftijd woont hij nog steeds bij zijn moeder met zijn twee jonge kinderen.
Een voorbeeld van te weinig focus en in een te diep dal geraakt in zijn of haar eigen talent. Hier wil ik voor waken en dit blijf ik doen tot ik erbij neerval. Talent alleen is niet voldoende; bewustwording en verandering van mindset zorgen ervoor dat talent tot zijn recht komt.
Zoveel mogelijkheden voor succes beginnen bij focus. Zodra je focust op je eigen invloed kan social media niet meer zorgen voor een negatief gevoel.
Bent u benieuwd hoe wij jongeren daarin helpen? Bekijk dan ons portfolio of neem contact op via fariesh@quardin.nl.
Dutch